بوگاتی هایی که هیچ گاه متولد نشدند
رهاتل: از کوشش برای ساخت سدان های لوکس گرفته تا ایده هایی برای نسخه های ارزان تر یا تمام برقی، این خودرو ها به دلیلهای مختلف تنها در قالب کانسپت باقی ماندند.
امیرمسعود عابدین: اولین چیزی که با شنیدن کلمه بوگاتی به ذهن بیشتر مردم می رسد، سوپرکارهای رکوردشکن با قیمت های گزاف است؛ همان خودروهایی که این برند را به شاهکاری تبدیل کردند که امروز می شناسیم.
با این وجود، این برند نمادین تعداد زیادی خودروی لوکس و اسپرت ساخته که در طول سال ها موفقیت آمیز نبوده اند. به عنوان مثال، یک خودرو در این فهرست قربانی مشکلات مالی شد، چند مورد به علت اولویت بندی بوگاتی برای توسعه هایپرکارهای جدید رها شدند و یکی دیگر حتی قسمتی از یک تلاش ناموفق برای احیای نسخه کلاسیک این شرکت بود. وجه اشتراک همه این خودرو های کمیاب و ناکام این است که هیچ یک از آنها هیچ گاه به عموم فروخته نشدند. به همین بهانه می خواهیم تا نگاهی به پروژه های بوگاتی بیندازیم که هیچ گاه نتوانستند خط تولید را لمس کنند و فقط در حد یک کانسپت باقی ماندند.
۸. بوگاتی آتلانتیک
نخستین خودرو در این فهرست، تازه ترین مدل بوگاتی است که به مرحله تولید نرسید. بوگاتی آتلانتیک یک پروژه مخفی بود که در سال ۲۰۱۵ و در کارخانه فولکس واگن در ولفسبورگ ساخته شد و قرار بود نشانه ای از توسعه این برند باشد.
آتلانتیک قرار بود یک بوگاتی ارزان تر باشد و قطعات بیشتری را با سایر خودرو های گروه فولکس واگن به اشتراک بگذارد تا هزینه ها را کم کند. آتلانتیک یک خودروی هیبرید و مجهز به یک موتور ۴ لیتری V۸ توئین توربوشارژ و چهار موتور الکتریکی بود. موتور احتراق داخلی تنها چرخ های عقب را به حرکت درمی آورد، در صورتیکه موتورهای الکتریکی هر چهار چرخ را به حرکت درمی آوردند (یک موتور برای هر چرخ). این خودرو همین طور دو گیربکس داشت. موتور احتراق داخلی یک گیربکس ۷ سرعته دو کلاچه اتوماتیک داشت، در صورتیکه موتورهای الکتریکی گیربکس تک سرعته خودرا داشتند. نسخه های کوپه و رودستر و همین طور تمام برقی برای آتلانتیک درنظر گرفته شده بودند.
وقتی به همه این ها فکر می کنید، بوگاتی آتلانتیک باید به آسانی به فروش می رسید. ایده یک بوگاتی ارزان تر با پیشرانه هیبریدی کامل و پتانسیل داشتن نسخه های تمام برقی در اواسط دهه ۲۰۱۰ بسیار جذاب به نظر می رسید؛ اما، اوضاع این گونه پیش نرفت. فولکس واگن با رسوایی آلایندگی روبرو شد. بوگاتی آتلانتیک در میانه تصمیمات دشواری که گروه فولکس واگن باید می گرفت، برای همیشه کنار گذاشته شد. این اتفاق مدت کوتاهی پیش از نمایش آن در پبل بیچ (Pebble Beach) در سال ۲۰۱۵ و نمایشگاه خودرو ژنو در سال ۲۰۱۶ رخ داد. با لغو این نمایش های عمومی، آتلانتیک برای سال ها در انبار نگهداری شد. این خودرو عاقبت در سال ۲۰۲۰ به جهان نشان داده شد و همه از خودروی باورنکردنی که می توانست باشد، افسوس خوردند.
۷. بوگاتی ۱۸/۳ شیرون
بوگاتی شیرون، که جانشین بوگاتی ویرون شد، نخستین خودرویی نبود که این نام را به خود اختصاص می داد. بوگاتی قبلاً از نام شیرون در یک خودروی کانسپت که قبل از ویرون ساخته بود، بهره برده بود. بوگاتی ۱۸/۳ شیرون می توانست نخستین مدل بوگاتی تحت مالکیت گروه فولکس واگن باشد و از برخی جهات، از ویرون نیز دیوانه کننده تر بود.
۱۸/۳ شیرون قرار بود با یک موتور ۶٫۲۵ لیتری W۱۸ قدرت بگیرد که ۵۵۵ اسب بخار قدرت و ۶۵۰ نیوتن متر گشتاور تولید می کرد. این خودرو دارای یک گیربکس ۵ سرعته دستی بود و قدرت آن بوسیله سیستم "Viscous Traction" متعلق به لامبورگینی دیابلو وی تی، به هر چهار چرخ منتقل می شد.
در صورتیکه بوگاتی ۱۸/۳ شیرون هیچ گاه ساخته نشد، نفوذ آن تا به امروز ادامه داشته است. این خودرو پایه و اساس ویرون رکوردشکن و سایر هایپرکارهای بوگاتی را که بعد از آن آمدند، بنا نهاد. این امر همین طور شامل توربیون V۱۶ امروزی نیز می شود که به لطف آن موتور باشکوه، روحیه ای شبیه به ۱۸/۳ شیرون دارد.
۶. بوگاتی EB ۱۱۸
در دوران اوج خود، بوگاتی در کنار خودرو های اسپرت، به ساخت خودرو های گرند تورینگ لوکس نیز معروف بود. تنها تلاش شرکت بوگاتی برای انجام این کار تابحال، بوگاتی EB ۱۱۸ است. این یک کوپه دو در بود که در نمایشگاه خودرو پاریس ۱۹۹۸ پرده برداری شد. سبک طراحی آن از بوگاتی تایپ ۵۰ و بوگاتی ۵۷SC آتلانتیک الهام گرفته بود، با خطی که از مرکز خودرو می گذشت. بوگاتی EB ۱۱۸ قرار بود همان موتور هیولای ۶٫۲۵ لیتری W۱۸ را مانند ۱۸/۳ شیرون داشته باشد. این قدرت بوسیله یک گیربکس ۵ سرعته اتوماتیک به همان سیستم چهار چرخ محرک برگرفته از لامبورگینی منتقل می شد.
EB ۱۱۸ در حقیقت یک خودروی آماده تولید بود، حداقل از نظر طراحی. این خودرو ممکن بود نیاز به یک موتور واقع بینانه تر از W۱۸ دیوانه کننده داشته باشد، اما می توانست گرند تورینگ بزرگ بعدی بوگاتی باشد. متاسفانه، هیچ گاه این اتفاق نیفتاد. بوگاتی در نهایت تصمیم گرفت تمام تلاش خودرا بر روی آن چه در نهایت به ویرون تبدیل می شد، متمرکز کند و EB ۱۱۸ به تاریخ پیوست.
۵. بوگاتی EB ۱۱۲
آیا تابحال فکر کرده اید که اگر بوگاتی اهتمام کند یک سدان بسازد، چه چیزی ممکنست تولید کند؟ بوگاتی EB ۱۱۲ ممکنست به سوال شما پاسخ دهد. EB ۱۱۲ در سال ۱۹۹۳ ظاهر شد و توسط نسخه ایتالیایی بوگاتی، متعلق به رومانو آرتیولی (Roman Artioli) ساخته شد. این خودرو طراحی شایان توجهی داشت که توسط جورجتو جیوجیارو (Giorgetto Giugiaro) طراحی شده بود، و همین طور پیشرانه ای کمی عجیب برای یک سدان لوکس دهه ۹۰. در صورتیکه EB ۱۱۲ دارای یک موتور ۶٫۰ لیتری V۱۲ بود که ۴۵۰ اسب بخار قدرت و ۶۵۰ نیوتن متر گشتاور تولید می کرد، اما انتخاب گیربکس غیرعادی ۶ سرعته دستی داشت. این امر آنرا به احتمال زیاد به یکی از تنها سدان های V۱۲ در دوران مدرن مبدل می کند که گیربکس دستی داشته است.
تنها سه نمونه اولیه از EB ۱۱۲ ساخته شد. نخستین نمونه قرمز رنگ بود (تصویر بالا). دومی سیاه و سومی به رنگ خاکستری آنتراسیت. EB ۱۱۲ قرمز تنها نمونه ای بود که در آن دوره واقعا کار می کرد. دو نمونه دیگر پیش از این که بوگاتی آرتیولی با مشکلات مالی بزرگی روبرو شود، تنها بطور جزئی تکمیل شده بودند.
بعد از لغو پروژه EB ۱۱۲ و ورشکستگی نسخه ایتالیایی بوگاتی در سال ۱۹۹۵، یک تاجر ثروتمند موناکویی ۳ نمونه اولیه EB ۱۱۲ را خریداری کرد. او نه فقط ساخت آنها را به انتها رساند، بلکه اطمینان حاصل کرد که نمونه سیاه رنگ برای عبور و مرور در جاده قانونی شود تا خودش بتواند آنرا براند. او گاهی اوقات درحال رانندگی با این خودرو در موناکو دیده می شد، تا این که در سال ۲۰۱۶ آنرا به یک کلکسیونر آلمانی فروخت. نمونه قرمز رنگ به مالکیت ایتال دیزاین درآمد، در صورتیکه نمونه آنتراسیت به یک فرد ثروتمند روسی به فروش رسید.
۴. بوگاتی EB ۲۱۸
نسخه ایتالیایی بوگاتی ممکنست در تولید یک سدان شکست خورده باشد، اما این امر مانع از تلاش نسخه فولکس واگن بوگاتی برای آن نشد. EB ۲۱۸ اساساً بروزرسانی EB ۱۱۲ بود و مانند EB ۱۱۲، توسط جورجتو جیوجیارو طراحی شد. تفاوت بصری اصلی بین EB ۱۱۲ و EB ۲۱۸ این است که EB ۲۱۸ محافظه کارانه تر است. این خودرو شکل سدان معمولی داشت، بجای شکل هاچ بک مانند EB ۱۱۲. EB ۲۱۸ قرار بود از همان موتور W۱۸، مانند EB ۱۱۸ و ۱۸/۳ شیرون، و همین طور از همان سیستم چهار چرخ محرک برگرفته از لامبورگینی استفاده نماید. همین طور قرار بود گیربکس ۵ سرعته اتوماتیک مانند EB ۱۱۸ را داشته باشد. اگر تولید می شد، به آسانی یکی از سریع ترین سدان های جهان می شد.
متاسفانه، تلاش بوگاتی برای ساخت یک سدان باردیگر شکست خورد.
۳. بوگاتی ۱۶C گالیبیه
بوگاتی ۱۶C گالیبیه سومین تلاش این شرکت برای ساخت یک سدان بود که بطور قطع پخته ترین آنها به نظر می آید. این خودرو شباهت های زیادی در زبان طراحی با ویرون دارد و شکل آن از ستون B به عقب بسیار یادآور پورشه پانامرا است.
اگر به تولید می رسید، بوگاتی ۱۶C گالیبیه از یک موتور ۸ لیتری W۱۶ با دو سوپرشارژر استفاده می کرد که بوسیله یک گیربکس ۸ سرعته اتوماتیک هر چهار چرخ را به حرکت درمی آورد. بوگاتی هیچ گاه هیچ رقم عملکردی مناسبی را برای آن اعلام نکرد، اما اشاره نمود که می توانست بالاتر از ۱۰۰۰ اسب بخار قدرت و حداکثر سرعت حداقل ۳۷۸ کیلومتر بر ساعت داشته باشد.
تلاش زیادی برای طراحی ۱۶C گالیبیه انجام شد که به نظر یک خودروی تولیدی قابل قبول باشد. این خودرو چندین بار به نمایش درآمد و تیزرهای زیادی از آن به معرض نمایش گذاشته شد. اما، بوگاتی برنامه های خودرا تغییر داد و تصمیم گرفت بجای ساخت سریع ترین سدان تولیدی جهان، بر ساخت جانشین ویرون تمرکز کند.
۲. بوگاتی گانگلوف
بیشتر خودرو های این فهرست در دنیای واقعی به گونه ای وجود داشتند؛ اما بوگاتی گانگلوف فقط بصورت مجازی معرفی و حضور داشته است! این یک پروژه طراحی که از بوگاتی های دوران مدرن و کلاسیک الهام می گرفت. این خودرو به طور دقیقتر، ویرون و تایپ ۵۷ SC آتالانت را به یاد می آورد.
معین نیست که بوگاتی گانگلوف چه نوع موتوری داشته است؛ اما این می توانست به عنوان یک نمونه سفارشی تک نسخه برای یک مشتری بسیار خاص، به سبک بوگاتی لا وواتوغ نواغ، بسیار جذاب به نظر برسد.
۱. بوگاتی تیپ ۱۰۱ ویرجیل اکسنر/گیا رودستر
بوگاتی تیپ ۱۰۱ ویرجیل اکسنر/گیا رودستر برمبنای بوگاتی تیپ ۱۰۱ اوایل دهه ۱۹۵۰ تولید شده بود. این یک پروژه شخصی طراح خودرو، ویرجیل اکسنر (Virgil Exner) بود که شرکت گیا (Ghia) را برای بدنه سازی برای خود استخدام کرد. مانند تمام تیپ ۱۰۱ ها، ویرجیل اکسنر/گیا رودستر از یک موتور ۳٫۳ لیتری ۸ سیلندر خطی که متعلق به تایپ ۵۷ بود، قدرت می گرفت.
بعد از اتمام کار خودرو در سال ۱۹۶۵، اکسنر آنرا در نمایشگاه خودرو تورین به نمایش گذاشت. این بخش مهمی از تلاش او برای احیای این برند در اواسط دهه ۱۹۶۰ بود. اما، برنامه اکسنر شکست خورد و دیگر از این نوع خودرو ها ساخته نشد. اکسنر این خودرو را برای چندین سال در اختیار داشت و گهگاه در پبل بیچ ظاهر می شد.
منبع: hotcars
منبع: rahatel.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان رهاتل در مورد این مطلب